Activiteit 5)

Situering

Naam:  Warlop Miet

 Plaats: Bronks in Brussel

Datum: 24/05/2011

Recensie

Recensie: Miet Warlop/We Love Productions - Springville ***

“Materialist!” Doorgaans klinkt het als een verwijt, maar in het geval van Miet Warlop is het een compliment. Met haar liefde voor het object schept ze in Springville een surrealistisch universum dat intrigeert, charmeert en zelfs regelmatig de lachspieren masseert. Of hoe uit de verbazing voor een gewone kartonnen doos iets ongewoon boeiends kan groeien.

Warlop geeft zo haar eigen invulling aan het begrip materialisme. Afgestudeerd aan de 3D-opleiding aan de Gentse Academie won ze in 2004 Theater aan Zee met haar theatrale installatie Huilend hert, aangeschoten wild: tableaux vivants waarin acteurs als levende beelden werden ingezet. In haar performancereeks Grote Hoop/Berg: Proposities bande ze de menselijke aanwezigheid zelfs volledig: ze trok stoelen kleren aan en toverde met schroom, humor en mededogen deze objecten om tot mensen van vlees en bloed.
In Springville maakt Warlop opnieuw “gebruik” van acteurs, zij het om er meteen weer voorwerpen van te maken. Zelf speelt ze een gedienstige kartonnen doos gevuld met servies, de rest van de cast vertolkt de rol van verliefde elektriciteitskast, een sensuele tafel op naaldhakken of een reusachtige jogger die er het hoofd bij verliest. In Warlops woordeloze universum spreken de beelden voor zich. Het is een universum dat aanleunt tegen dat van schilders als Dalí en Magritte, maar evengoed doorkruist wordt met de dynamische slapstick uit de oude Buster Keaton-films. Dit niet in het minst door de wijze waarop in Springville een kettingreactie van klein rampen tot een grote ramp leidt, wanneer het houten huis op scène terechtkomt in een vloedgolf van blauw plastic (en op poëtische wijze een papieren bootje/ark wordt!).

Springville is opnieuw een stap verder in Warlops eigenzinnige zoektocht naar beeldend theater: vormelijk staat deze productie als een huis, maar inhoudelijk/verhaalgewijs kunnen haar beeldenreeksen zich nog meer versterken. Dat is vooralsnog het gebrek dat zich ook bij deze vorm van materialisme manifesteert.

www.demorgen.be

In de recensie schrijft de auteur dat de voorstelling op de lachspieren werkt. Daarmee ben ik het eens, want sommige dingen waren wel grappig in de voorstelling, zoals bijvoorbeeld als de dikke man een houten plaat op zich kreeg.

De voorstelling die wij zagen, was toch een beetje anders dan deze die hier in de recensie  beschreven staat. Er kwam bijvoorbeeld wel een kartonnen doos in voor, maar zaken zoals elektriciteitskasten of een reusachtige jogger waren in onze voorstelling anders. Bij onze voorstelling waren er dan in plaats van elektriciteitskasten wezens met zeel veer haar en ook de reusachtige jogger werd vervangen door een dikke man.

In het begin van de voorstelling was ik wel een beetje benieuwd waarom alle personages daar stilstonden en wat ze betekenden. Ik had gehoopt dat deze vragen tijdens de voorstelling beantwoord zouden worden, maar dat was uiteindelijk niet zo. Pas achteraf hoorde ik dat de voorstelling ging over onze maatschappij, waar iedereen materialistisch is en van alles zoveel mogelijk wil hebben en dat die rare wezens bewoners van een ander universum voorstelden waar men niet zo materialistisch is.

Dat er geen zitplaatsen waren, vond ik in het begin vervelend, maar anderzijds had je ook het gevoel dat je meer bij de voorstelling betrokken was. Het zou voor de voorstellig ook niet goed geweest zijn dat er zitplaatsen waren, want de act was er zo op voorzien dat de artiesten op sommige momenten in het publiek moesten zoals bijvoorbeeld bij de rijdende tafel.

Ikzelf vond het wel eens leuk om zo eens een ander soort optreden te zien, maar dit genre sprak me niet zo erg en ik zou ook niet opnieuw naar zo een soort optreden gaan kijken.

toegangsticket