Hasta la vista

Hasta la vista

Recensie

Met een broek vol goesting naar Spanje

Hasta la vista ging twee weken geleden met de belangrijkste prijzen op het Filmfestival van Montréal lopen en daar kunnen we helemaal inkomen. De op een documentaire gebaseerde film charmeert én emancipeert.

Makkelijk heeft Geoffrey Enthoven (Les enfants de l'amour, Meisjes) het zich anders niet gemaakt. Een film over personen met een handicap wordt al snel afgeschoten als exploitatie of is voer voor educatieve uiteenzettingen of is de stuntelige combinatie van beide zoals, pakweg, Ben X. Bovendien gaat het in Hasta la vista niet alleen over gehandicapten, het gaat over gehandicapten die seks willen. Ho maar!

De hypocriete houding ten opzichte van dit taboe in katholiek Vlaanderen wordt sterk vertolkt in de bijrollen van de ouders van de drie jongemannen die op seks uit zijn. Dat taboe en die hypocrisie is waar de verlamde Philip onderuit wil en hij vraagt zijn vrienden Lars, ook een rolstoeler, en de slechtziende Jozef mee op een trip naar Spanje waar een bordeel bestaat waar ze gasten zoals zij ook ontvangen.

Niet zonder weerstand van hun ouders en onder het mom van een wijndegustatietournee vertrekken ze onder het toezicht van een deskundige begeleider in een busje richting Zuid-Europa. Het loopt anders dan gepland wanneer de begeleider vervangen wordt door de norse Claude en de ouders het nodig vinden te interveniëren. Vooral Philip toont zich een enerverend groot bakkes dat de kop van de rest van de groep zot maakt. Al komt er afscheid aan te pas, uiteindelijk brengt de reis de drie en nog veel meer mensen dichter bij elkaar. En dan zijn handicap en zelfs het doel van de reis al lang niet meer van tel.

Enthoven vat de juiste toon in deze tragikomedie. De combinatie van road- en buddymovie maakt dat Hasta la vista nooit ridiculiseert, neerbuigend of klef wordt. Kampvuurmomenten met gitaar zijn herkenbare kameraadschap veeleer dan collectieve flauwigheid. Ook de doelmatigheid van de reis houdt de vaart in het verhaal. Net als het melodramatisch dreigt te worden komt er wel een moment van komische opluchting of extra tragiek. Enthoven knipt naar onze smaak iets te vaak met die schakelaar, maar laat dat een detail zijn want meeslepend is het anekdotische script dan weer wel.

Sympathieke knullen

De relaxte vertolking van het drietal (Tom Audenaert, Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schryver) dat af en toe ook gedoseerd chargeert, maakt van hun personages sympathieke knullen. Je gelooft dat ze vrienden zijn die voor elkaar zachte noch harde woorden inslikken en onafscheidelijk zijn. Al was het maar omdat ze elkaar vooral mentaal nodig hebben. En eigenlijk gaat het om een viertal, want we zouden chaperonne Claude nog vergeten. Haar karakter is niet origineel, maar de manier waarop Isabelle de Hertogh haar personage in de groep laat ontdooien, is sterk en overtuigend.

Visueel en stilistisch is Hasta la vista functioneel opgevat en trekt het de aandacht niet van het verhaal weg. Enthoven heeft zijn meest trefzekere, gebalanceerde en volwassen film tot op heden gemaakt. (Nico Krols)

Bron: http://www.demorgen.be/wca_digi/film_detail/101/574522/Hasta-La-Vista.html

Ervaringsverslag

Ik ben op 04/11/2011 samen met Michaël en Lars naar de film “Hasta la vista” gaan kijken in de Kinépolis in Brussel. De film begon om kwart voor acht.

Ik heb deze film gekozen omdat de trailer, die ik op internet had gezien, mij aansprak. Mijn broer was ook al eens naar de film gaan kijken, toen hij net in de bioscoop te zien was en hij heeft mij de film dan ook aangeraden. Uit de trailer leek het mij een grappige film en daarom hebben we dan ook beslist om ernaar te gaan kijken.

Vooraf kende ik al de acteur die het personage “Lars” speelt. Ik had hem al eerder zien spelen in “Code 37” en “Ben X”.

De film won al verschillende prijzen zoals bijvoorbeeld de Grand Prix des Amériques en de Prijs van het Publiek op het filmfestival in Montréal. Ik vind dat deze film deze prijzen zeker verdiende, want ik heb gedurende de hele film zeer geboeid en geconcentreerd blijven kijken. Er was geen enkel moment waarop ik mij verveeld heb tijdens het kijken naar deze film. In de film gaan drie gehandicapten naar een Spaans bordeel om er seks te hebben. Zulke bordelen bestaan in het echte leven ook dis ik vond de film vooral interessant omdat het een taboe bespreekbaar maakt bij de mensen.

De film was ook zeer leuk omdat er veel grappige zaken inkwamen. Een van de grappigste scènes in “Hasta la vista” vond ik wanneer het blind personage Philip, dat gespeeld werd door Robrecht Vanden Thoren, in het water viel nadat hij van een afdaling was gevallen. Achteraf las ik in een interview met de personages dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat het personage in het water zou vallen, maar dat de acteur het per ongeluk ha voorgehad toen ze de oorspronkelijke scène wilden filmen. Uiteindelijk slagen de drie hoofdpersonages erin om van hun droom werkelijkheid te maken, namelijk seks hebben.

Het enige minpuntje in de film is volgens mij het einde, want daar sterft het personage “Lars”. Maar al bij al vond ik het een zeer sterke film en ik heb er zeker van genoten.

Bewijsmateriaal

Sleeping beauties

Sleeping Beauties

Recensie

Sleeping Beauties' in het Kasteel van Gaasbeek .... Deze expo gebruikt het kasteel als metafoor. Als historisch huis is het immers zelf een soort 'schone slaapster', een droommachine waarin de tijd schijnbaar tot stilstand komt. 
'Nothing happens unless first we dream.' (Carl Sandburg) 
'Sleeping Beauties' wil veel meer zijn dan een voorspelbare verzameling slapende schoonheden. De tentoonstelling neemt de bezoeker mee naar een droomwereld down the rabbit hole. De expo brengt een selectie werken van kunstenaars uit de hedendaagse kunstscène van de laatste dertig jaar die zich specifiek door slaap en droom lieten inspireren. Naar de filosofie van het Kasteel van Gaasbeek treden de werken van grote namen en aanstormende talenten in dialoog met de romantische kasteelinterieurs. We ontmoeten slapende figuren en poëtische dagdromers, maar ook mysterieuze schimmen en beklemmende nachtmerries. 
Bezoekers worden ondergedompeld in een onwerkelijke sfeer, geïnspireerd door het blauwe uur.U komt terecht in een intermediaire wereld, die zweeft tussen dag en nacht, tussen waak en slaap. Een wereld waarin realiteit, fake en dromen in elkaar overlopen, waar de tijd vertraagt en haast tastbaar wordt. 
Kunstenaars: M. Borremans, S. Calle, D. Claerbout, R. Devriendt, D. Dolron, L. Dujourie, J. Fabre, A.V. Janssens, J. Muñoz, H. Op de Beeck, A. Serrano, S. Tunick, B. Viola, ...

Bron: http://www.knack.be/knackclub/cmp/35/49/5909/Tentoonstelling--Sleeping-Beauties-article.html

Ervaringsverslag

Ik ben op 02/11/2011 samen met Michaël naar de tentoonstelling “sleeping beauties” in het kasteel van Gaasbeek geweest.

 Ik heb deze activiteit gekozen omdat we het er in de klas al eens over hadden gehad en ik had er ook al een reportage van gezien op de televisie. De tentoonstelling leek me ook interessant omdat ze plaatsvond in het kasteel van Gaasbeek. Ik had het kasteel vooraf wel al eens gezien, maar ik was er nog nooit naar binnen geweest.

Vooraf had ik nog geen enkel werk van een van de artiesten gezien. De enige artiest die ik bij naam kende was Spencer Tunick omdat ik, zoals eerder vermeld, al een reportage van zijn werk op televisie en in de klas had gezien.

De tentoonstelling wou meer zijn dan slapende schoonheden en dat volgens mij ook gelukt. Ik dacht vooraf dat ik vooral foto’s met slapende, naakte mensen zou te zien krijgen omdat ik er al voorbeelden van had gezien tijdens de lessen Esthetica, maar dat bleek niet het geval te zijn. In de tentoonstelling kwamen zowel klassieke als hedendaagse kunst aan bod die allemaal te maken hebben met het thema “sleeping beauties”. Zo was er bijvoorbeeld een beeld dat een man voorstelde die een matras boven zijn hoofd hield (Man met matras van Philip Aguirre Otegui) en een bed waar een paard op staat (Untitled (Horse) van Tobias Schalken). Een werk waarvan ik zeer onder de indruk was, was een beeldhouwwerk van Kim Ruysscher. Het leek alsof er in de kamer gewoon een slaapzak op de grond lag, maar eigenlijk was het een beeld van natuursteen.

Een ander leuk aspect in de tentoonstelling was het gebrui van filmfragmenten. Er was bijvoorbeeld een kamer waar er om de twintig à dertig seconden flitsen uit een nachtmerrie zag of ook een kamer waar je het hoofd van een kind zag dat langzaam vervormde in een doodshoofd.

Ik vond de uitstap zeer interessant en dat kwam mede door de gids die heel goed kon vertellen . Hij wist alles over de kunstwerken, maar hij vertelde ook veel achtergrondinformatie over het kasteel zelf en zijn vroegere bewoners, dus eigenlijk hadden we twee vliegen in een klap: ten eerste kwamen we wat meer te weten over het kasteel en twen tweede ook over “Sleeping Beauties”.

Kortom, ik vond het een zeer leuke en interessante uitstap en ik de tentoonstelling dan ook aan iedereen willen aanraden.

Bewijsmateriaal

Extra 2

Op een zondag in December ben ik naar de kerstmarkt in Brussel geweest. Daar zag ik op een plein een grote tent staan waar  muziek uitkwam.  Ik ben er binnen geweest en het was een soort expo over Marokko. De muziek kwam van een klein groepje artiesten en het was typisch Marokkaans. Er hingen veel foto's over de natuur en er waren ook videoschermen waar beelden over Marokko opkwamen. Je kon er ook typische Marokkaanse koekjes en thee kopen. De expo was leuk en gezellig en ik heb ook enkele nieuwe dingen geleerd over de Marokkaanse cultuur.

Extra 1

Mijn eerste evenement dat ik gebruik voor extra is museumdag. Ik nam deel aan de art nouveau wandeling in Brussel. Ik vond het wel eens interessant om over zo een bouwstijl te leren en ondertussen ook een wandeling te maken in de stad.  We hadden een goede gids, die ons veel leerde over de Art-nouveau. Een minpuntje is dat hij bij momenten  te stil praatte en daardoor konden we hem soms moeilijk verstaan. Ik leerde wel enkele dingen bij zoals bijvoorbeeld het veelvuldige gebruik van ramen en van bloem motieven. Ik vond de wandeling dus zeer leerrijk.

Activiteit 5)

Situering

Naam:  Warlop Miet

 Plaats: Bronks in Brussel

Datum: 24/05/2011

Recensie

Recensie: Miet Warlop/We Love Productions - Springville ***

“Materialist!” Doorgaans klinkt het als een verwijt, maar in het geval van Miet Warlop is het een compliment. Met haar liefde voor het object schept ze in Springville een surrealistisch universum dat intrigeert, charmeert en zelfs regelmatig de lachspieren masseert. Of hoe uit de verbazing voor een gewone kartonnen doos iets ongewoon boeiends kan groeien.

Warlop geeft zo haar eigen invulling aan het begrip materialisme. Afgestudeerd aan de 3D-opleiding aan de Gentse Academie won ze in 2004 Theater aan Zee met haar theatrale installatie Huilend hert, aangeschoten wild: tableaux vivants waarin acteurs als levende beelden werden ingezet. In haar performancereeks Grote Hoop/Berg: Proposities bande ze de menselijke aanwezigheid zelfs volledig: ze trok stoelen kleren aan en toverde met schroom, humor en mededogen deze objecten om tot mensen van vlees en bloed.
In Springville maakt Warlop opnieuw “gebruik” van acteurs, zij het om er meteen weer voorwerpen van te maken. Zelf speelt ze een gedienstige kartonnen doos gevuld met servies, de rest van de cast vertolkt de rol van verliefde elektriciteitskast, een sensuele tafel op naaldhakken of een reusachtige jogger die er het hoofd bij verliest. In Warlops woordeloze universum spreken de beelden voor zich. Het is een universum dat aanleunt tegen dat van schilders als Dalí en Magritte, maar evengoed doorkruist wordt met de dynamische slapstick uit de oude Buster Keaton-films. Dit niet in het minst door de wijze waarop in Springville een kettingreactie van klein rampen tot een grote ramp leidt, wanneer het houten huis op scène terechtkomt in een vloedgolf van blauw plastic (en op poëtische wijze een papieren bootje/ark wordt!).

Springville is opnieuw een stap verder in Warlops eigenzinnige zoektocht naar beeldend theater: vormelijk staat deze productie als een huis, maar inhoudelijk/verhaalgewijs kunnen haar beeldenreeksen zich nog meer versterken. Dat is vooralsnog het gebrek dat zich ook bij deze vorm van materialisme manifesteert.

www.demorgen.be

In de recensie schrijft de auteur dat de voorstelling op de lachspieren werkt. Daarmee ben ik het eens, want sommige dingen waren wel grappig in de voorstelling, zoals bijvoorbeeld als de dikke man een houten plaat op zich kreeg.

De voorstelling die wij zagen, was toch een beetje anders dan deze die hier in de recensie  beschreven staat. Er kwam bijvoorbeeld wel een kartonnen doos in voor, maar zaken zoals elektriciteitskasten of een reusachtige jogger waren in onze voorstelling anders. Bij onze voorstelling waren er dan in plaats van elektriciteitskasten wezens met zeel veer haar en ook de reusachtige jogger werd vervangen door een dikke man.

In het begin van de voorstelling was ik wel een beetje benieuwd waarom alle personages daar stilstonden en wat ze betekenden. Ik had gehoopt dat deze vragen tijdens de voorstelling beantwoord zouden worden, maar dat was uiteindelijk niet zo. Pas achteraf hoorde ik dat de voorstelling ging over onze maatschappij, waar iedereen materialistisch is en van alles zoveel mogelijk wil hebben en dat die rare wezens bewoners van een ander universum voorstelden waar men niet zo materialistisch is.

Dat er geen zitplaatsen waren, vond ik in het begin vervelend, maar anderzijds had je ook het gevoel dat je meer bij de voorstelling betrokken was. Het zou voor de voorstellig ook niet goed geweest zijn dat er zitplaatsen waren, want de act was er zo op voorzien dat de artiesten op sommige momenten in het publiek moesten zoals bijvoorbeeld bij de rijdende tafel.

Ikzelf vond het wel eens leuk om zo eens een ander soort optreden te zien, maar dit genre sprak me niet zo erg en ik zou ook niet opnieuw naar zo een soort optreden gaan kijken.

toegangsticket

Toetanchamon

Activiteit 4)

Situering

Naam:  tentoonstelling: Toetanchamon, zijn graftombe en zijn schatten

Plaats: Paleis 2 op Heizel (Brussel)

Datum: 13/05/2011

Ik woonde de expo bij met Michaël

Motivatie

Michaël en ik zochten nog een expo voor het eindwerk. Uiteindelijk vonden we deze expo over Toetanchamon. Ik keek ernaar uit omdat ik al verschillende krantenartikels over de expo had gelezen. Ik las toen dat in de voorstelling replica’s waren gemaakt van de oorspronkelijke piramide van Toetanchamon en ook van de voorwerpen die erin gevonden werden. De expo leek mij dus de moeite waard om een bezoekje te brengen.

Voorkennis

Vooraf wist ik al dat de expo ging over de ontdekking van de piramide van Toetanchamon en ik wist ook al dat de voorwerpen die er tentoongesteld werden niet de oorspronkelijke voorwerpen waren, maar dat het kopieën waren.

Recensie

BRUSSEL - Van de 1.200 objecten in de expositie over Toetanchamon is er niet één authentiek, maar samen laten ze de bezoeker de schat in zijn grafkamer mee ontdekken.

Van onze redacteur

Er is nieuws voor al wie ooit van een archeologenbestaan droomde, maar er nooit toe kwam. De tentoonstellingToetanchamon, zijn graftombe en zijn schatten brengt de toeschouwer terug in de sfeer van 4 november 1922, toen Howard Carter door een gat in de muur binnenkeek in de grafkamer van de Egyptische farao. Zeven jaar had zijn team ernaar gegraven. De opwinding! De sensatie!
Toen zijn ogen gewend waren aan het halfduister tekenden zich de contouren af van drie langgerekte bedden in de vorm van dierenlichamen, scepters, zwarte schrijnen, een kleine ebbenhouten troon en eivormige dozen met voedsel voor het hiernamaals.
Dat alles krijgt de toeschouwer van de tentoonstelling eveneens te zien, op exact dezelfde schaal als de originele stukken. Maar hij geniet van het comfort dat voor hem zachtjes een dimlicht aanzwelt. Van de voorkamer schuift de bezoeker door naar de grafkamer, om vervolgens door te dringen tot de schatkamer.
In die drie kamers zaten 5.400 objecten. Vele daarvan zaten in kisten en schrijnen. Het lichaam van de farao bevond zich in een veelgelaagde verpakking van drie kisten en vier schrijnen, in elkaar geschoven als baboesjkapoppetjes.
De tentoonstellingsmakers bouwen in hun rondgang de spanning op. Wat zou er in de volgende kamer zitten? Ze appelleren aan ons kinderlijke verlangen om te achterhalen wat er in pakjes zit. En dat stallen ze vervolgens royaal naast elkaar uit. In de ‘schrijnstraat' staan vier van het bladgoud blinkende dozen naast elkaar.
Hét verschil met Howard Carter is dat hij the real stuff zag. De objecten die hij aanschouwde, hadden de aura van 3.300 jaar verborgenheid. De binnenste kist was opgetrokken uit puur goud.
De tentoonstelling maakt er geen geheim van dat geen enkel van zijn 1.200 geëxposeerde objecten echt is. Vijf jaar lang is in een Egyptisch atelier gewerkt aan het vervaardigen van replica's. Het dodenmasker van Toetanchamon (deze ‘superlatieve reconstructie', zegt de persmap) is uit brons gemaakt en ziet eruit als het icoon dat we kennen uit de schoolboekjes.
Atelierbaas Hesabi kreeg in de Egyptische musea amper gelegenheid om originele stukken op te meten of te scannen. Daarom zijn meestal de schetsen van Howard Carter nagevolgd en foto's van zijn medewerker. Een wetenschappelijk team van egyptologen fiatteerde de replica's – en stuurde sommige terug naar het atelier.
‘Toetanchamon lag in een grafruimte die niet voor hem bestemd was', zegt doctor Ingrid Blom-Böer. ‘Grafkamers van farao's waren volledig volgeschilderd, en dat was hier niet het geval. Koningen kregen grotere ruimtes toebedeeld. In dit geval stonden de objecten opgestapeld om alles erin te krijgen. Alles wijst erop dat Toetanchamon rond zijn negentiende onverwacht stierf, en dat iemand anders' grafplaats in zeven haasten omgeturnd werd. In de zeventig dagen die een mummificatieproces duurt, is het allemaal moeten gebeuren.'
In de expositie zijn replica's van twee beelden en een sierlijke trompet te zien die ondertussen niet meer in hun oorspronkelijke vorm bestaan. Tijdens de Egyptische revolutie werden ze ontvreemd uit het Nationaal Museum. Ze werden later gemolesteerd teruggevonden in de metro.

Toen we in het paleis 2 op de Heizel toekwamen mochten we een audiogids en koptelefoon uitkiezen zodat we konden luisteren naar extra informatie. Ik vind het positief dat de organisatoren van de expo de bezoekers de kans geven om zo naar de info te luisteren. Zo kan de bezoeker de expo zelf doen en heb je dus geen gids nodig om extra info over de getoonde voorwerpen te geven. De audiogids vertelde vooral over hoe de ontdekkers van de piramide de dagen van de ontdekking beleefden. Een minpuntje aan de audiogids was dat er, in mijn opinie, te veel over de geschiedenis verteld werd zoals bijvoorbeeld over andere farao’s en dat vond ik op momenten een beetje langdradig.

Een pluspunt aan de expo was wel dat er gebruik gemaakt werd van videofragmenten. Zo zag je bijvoorbeeld een korte documentaire van hoe de zoektocht naar de piramide verliep. Nog een positief punt van de expo was dat de voorkamer, schatkamer en de kamer waar de sarcofaag van Toetanchamon stond op ware grootte nagemaakt was en dat de replica’s op exact dezelfde plaats als de oorspronkelijke voorwerpen geplaatst waren. Zo kon je je makkelijk voorstellen hoe de ontdekkers de kamer zagen toen ze erbinnen kwamen.

Ik leerde ook dingen bij die ik vooraf nog niet wist over Toetanchamon. Zoals dat bijvoorbeeld een van zijn opvolgers ,Horemheb, de naam Toetanchamon op alle beelden liet verwijderen en zijn naam eroverheen liet beitelen, zodat men nooit zou weten dat Toetanchamon effectief bestaan had, of ook dat het dagen en zelfs weken duurde vooraleer men de sarcofaag kon blootleggen.

Nog iets positief aan de voorstelling was dat er naast replica’s van de voorwerpen ook foto’s getoond werden van de ontdekking van de piramide van Toetanchamon en ook van zaken zoals bijvoorbeeld zijn gemummificeerde lichaam.

Kortom, ik vond het een boeiende en leerrijke expo en ik zou het zeker aan iedereen willen aanraden die interesse heeft voor het oude Egypte.

                                                    Steen van Rosetta (ontcijfering hiërogliefen) 

                                                    Schatkamer  

                                                    Voorkamer

                                                     Voorkamer

                                                    eivormige doos (werd gebruikt om het voedsel van de farao's in te steken  
                                                    voor in het hiernamaals)

                                           verschillende omhulsels van de doodskist van Toetanchamon

                                                    Beelden van de opvolgers van Toetanchamon

Ontdekking Toetanchamon

dodenmasker

Mummie Toetanchammon

gezicht Toetanchamon (gereconstrueerd dmv computeprogramma)

gebruiksvoorwerpen gevonden in piramide

toegangsticket

Qui bent tu

ACTIVITEIT 3)

Situering

Naam: Qui bent tu

Plaats: cité culture brussel

Datum: 30 oktober 2010

Ik woonde de voorstelling bij met Michaël

Motivatie

Michaël vertelde mij dat hij naar een dansvoorstelling ging van een van de dansleerkrachten van zijn zus. Hij vroeg of ik mee wou en het leek mij wel leuk omdat ik nog nooit naar een echte dansvoorstelling gaan kijken was.

Voorkennis

Ik kende eigenlijk geen enkele van de dansers op voorhand. Van de choreograaf (Christophe Carpentier) had ik ook nog nooit gehoord.

Achteraf bekeken ben ik blij dat ik naar Qui bent tu geweest ben, want het was en leuke voorstelling omdat het een mix was van verschillende dingen. Er werd in gedanst, maar er werd ook live muziek gespeeld. Er was ook een kort videofragment tijdens de voorstelling waarbij de dansers in een zetel gingen zitten en op een groot scherm naar het “nieuws” keken. Dat nieuws bestond uit videofragmenten die gingen over problemen tussen Wallonië en Vlaanderen.

Een ander leuk aspect was dat je kort bij de dansers en muzikanten zat, dus je werd als publiek echt bij de voorstelling betrokken.

Wat ik ook leuk vond, was dat je na de voorstelling nog iets kon drinken in de bar en de dansers en muzikanten waren er ook bij.

flyer