Recensie
DE AVONTUREN VAN KUIFJE: HET GEHEIM VAN DE EENHOORN - SPIELBERGWARD VERRIJCKEN
di 25/10/2011 - 09:45Het genie Spielberg slaat weer toe: zijn eerbetoon aan Hergé levert een verbluffend bioscoopavontuur op. ‘Het geheim van de Eenhoorn’ is pure filmmagie.
Ward Verrijcken film de avonturen van kuifje het geheim van de eenhoorn steven spielbergrecensie ward verrijcken
De Kuifje-film waar het afgelopen weekend zoveel heisa rond was, speelt nu eindelijk ook in het reguliere bioscoopcircuit. Regisseur Steven Spielberg wilde zijn film absoluut in Brussel in wereldpremière voorstellen, “de geboorteplaats van Kuifje,” zoals hij het zelf zegt. Het gevaar bestond natuurlijk dat de Belgische pers hem met geslepen messen stond op te wachten. Maar de recensenten hadden ‘De avonturen van Kuifje: het geheim van de Eenhoorn’ intussen al gezien, en de eerste reacties gingen van enthousiast tot jubelend.
Terecht. Spielberg werkt niet enkel vanuit een groot respect voor Hergé en diens beroemdste creatie. Hij legt daarnaast een ongeëvenaarde narratieve flair aan de dag door drie albums in één begeesterend geheel te steken. En bovendien is ‘Het geheim van de Eenhoorn’ ook een baanbrekende technologische verwezenlijking. Na enkele mindere jaren bewijst de cineast dat, net als bij Disney en Hitchcock destijds, het “merk” Spielberg nog altijd garant staat voor ongekende kwaliteit.
Terecht. Spielberg werkt niet enkel vanuit een groot respect voor Hergé en diens beroemdste creatie. Hij legt daarnaast een ongeëvenaarde narratieve flair aan de dag door drie albums in één begeesterend geheel te steken. En bovendien is ‘Het geheim van de Eenhoorn’ ook een baanbrekende technologische verwezenlijking. Na enkele mindere jaren bewijst de cineast dat, net als bij Disney en Hitchcock destijds, het “merk” Spielberg nog altijd garant staat voor ongekende kwaliteit.
Visuele pracht
De film begint betoverend, met een prachtig geanimeerde generiek in de stijl van de jaren vijftig, op heerlijk jazzy muziek van huiscomponist John Williams. Je ziet de klassieke albumcovers van Hergé passeren, dus Spielberg brengt meteen hulde aan de legendarische striptekenaar. Hergé krijgt trouwens ook een gastrol in de openingsscène, als portretkunstenaar op de Marollenmarkt: daar presenteert hij het filmpersonage Kuifje met een tekening van de stripheld zoals wij hem kennen uit de albums. Schitterend.
En zo zijn we vertrokken voor een fantastisch filmavontuur. Kuifje koopt op de rommelmarkt de maquette van een schip, de Eenhoorn. Een heel aantal ongure figuren wil het kleinood absoluut bemachtigen, omdat er in de mast aanwijzingen verborgen zitten naar een fabelachtige schat. Wanneer Kuifje bestolen wordt, besluit de dappere reporter zelf op onderzoek te gaan. Dat leidt ‘m eerst naar Kasteel Molensloot en later, als gevangene van een boosaardige schattenjager, naar Afrika, waar hij kennis maakt met zijn boezemvriend Kapitein Haddock.
De ingewikkelde plot wordt helder uit de doeken gedaan en door Spielberg opgewaardeerd met glorieuze actiesequenties. Hoogtepunten zijn de vervaarlijke vlucht van een tweedekker door een nijdige storm en de achtervolging in de nauwe straten van een Oosters stadje. Spielberg tovert de meest onmogelijke camerahoeken uit zijn digitale trukendoos, en het resultaat is niet minder dan adembenemend.
Ook alle flashbacks, wanneer Haddock vertelt hoe één van zijn voorvaderen strijd leverde met de lafhartige piraat Scharlaken Rackham, zijn van zo’n visuele pracht dat je bijna van overdaad mag spreken.
En zo zijn we vertrokken voor een fantastisch filmavontuur. Kuifje koopt op de rommelmarkt de maquette van een schip, de Eenhoorn. Een heel aantal ongure figuren wil het kleinood absoluut bemachtigen, omdat er in de mast aanwijzingen verborgen zitten naar een fabelachtige schat. Wanneer Kuifje bestolen wordt, besluit de dappere reporter zelf op onderzoek te gaan. Dat leidt ‘m eerst naar Kasteel Molensloot en later, als gevangene van een boosaardige schattenjager, naar Afrika, waar hij kennis maakt met zijn boezemvriend Kapitein Haddock.
De ingewikkelde plot wordt helder uit de doeken gedaan en door Spielberg opgewaardeerd met glorieuze actiesequenties. Hoogtepunten zijn de vervaarlijke vlucht van een tweedekker door een nijdige storm en de achtervolging in de nauwe straten van een Oosters stadje. Spielberg tovert de meest onmogelijke camerahoeken uit zijn digitale trukendoos, en het resultaat is niet minder dan adembenemend.
Ook alle flashbacks, wanneer Haddock vertelt hoe één van zijn voorvaderen strijd leverde met de lafhartige piraat Scharlaken Rackham, zijn van zo’n visuele pracht dat je bijna van overdaad mag spreken.
Digitale personages
Maar een hoogtechnologische triomf betekent weinig zonder een fatsoenlijk verhaal en dito karaktertekening (dan krijg je zielloze toestanden, zoals in het jammerlijke ‘Cars 2’ eerder dit jaar). Ook hier bewijst Spielberg zijn meesterschap. Hij koos voor de zogenaamde ‘performance capture’-techniek: vertolkingen van echte acteurs werden ingescand en vervangen door digitale creaties van Kuifje, Haddock en de rest. Zoals in ‘The Polar Express’ en ‘A Christmas Carol’ dus, maar in die gevallen was het effect veel te fake. Geholpen door de special effects-fabriek van producer Peter Jackson, die de techniek perfectioneerde tijdens het maken van zijn ‘Lord of the Rings’-trilogie, is ‘Het geheim van de Eenhoorn’ officieel de eerste ‘performance capture’-film die wél als geslaagd mag worden beschouwd.
Als toeschouwer vergeet je heel snel dat je niet naar mensen van vlees en bloed zit te kijken. Kuifje blijft een digitale animatiefiguur maar met een overtuigende levendigheid, zelfs met een volwaardige vertolking. Dat gezegd zijnde: net als in de albums is Kuifje het saaiste personage op het scherm. Hij is een eerder observerende held, veel te braaf en plichtsbewust om echt interessant te zijn. Maar gelukkig krijgt hij het gezelschap van de ongegeneerd drankzuchtige en geweldig grappige Haddock, een magistrale creatie van Andy Serkis, die sinds ‘The Lord of the Rings’ de grote specialist is van ‘performance capture’-acteren.
Het enige moment dat wij éven afknapten, was tijdens de onvermijdelijke Spielberg-scène waarin Kuifje het vingertje opheft naar Haddock om te preken tegen alcoholmisbruik. Gelukkig trekt die laatste zich daar weinig van aan.
Als toeschouwer vergeet je heel snel dat je niet naar mensen van vlees en bloed zit te kijken. Kuifje blijft een digitale animatiefiguur maar met een overtuigende levendigheid, zelfs met een volwaardige vertolking. Dat gezegd zijnde: net als in de albums is Kuifje het saaiste personage op het scherm. Hij is een eerder observerende held, veel te braaf en plichtsbewust om echt interessant te zijn. Maar gelukkig krijgt hij het gezelschap van de ongegeneerd drankzuchtige en geweldig grappige Haddock, een magistrale creatie van Andy Serkis, die sinds ‘The Lord of the Rings’ de grote specialist is van ‘performance capture’-acteren.
Het enige moment dat wij éven afknapten, was tijdens de onvermijdelijke Spielberg-scène waarin Kuifje het vingertje opheft naar Haddock om te preken tegen alcoholmisbruik. Gelukkig trekt die laatste zich daar weinig van aan.
Sequel
Voor de rest kunnen wij enkel besluiten dat het genie Spielberg de gedroomde verteller blijkt om Hergé naar het grote scherm te vertalen. De regisseur heeft er bijna drie decennia over gedaan om deze film gerealiseerd te krijgen, maar het was het wachten waard.
Kuifje, of Tintin zoals hij in de rest van de wereld heet, dient nu een internationale filmheld te worden. In Amerika, waar het grote publiek niet met onze stripheld vertrouwd is, krijgen ze de film pas eind december te zien: tegen die tijd zijn ze daar hopelijk benieuwd geworden naar het personage dat in Europa en Azië zo goed scoort.
En vervolgens is het uitkijken naar 2013: dan regisseert Peter Jackson de sequel op ‘Het geheim van de Eenhoorn’, en kijkt Spielberg toe als producer.
Kuifje, of Tintin zoals hij in de rest van de wereld heet, dient nu een internationale filmheld te worden. In Amerika, waar het grote publiek niet met onze stripheld vertrouwd is, krijgen ze de film pas eind december te zien: tegen die tijd zijn ze daar hopelijk benieuwd geworden naar het personage dat in Europa en Azië zo goed scoort.
En vervolgens is het uitkijken naar 2013: dan regisseert Peter Jackson de sequel op ‘Het geheim van de Eenhoorn’, en kijkt Spielberg toe als producer.
Ward Verrijcken
Ervaringsverslag
Ik ben op woensdag dertig november 2011, samen met Lars en een leerling van het vijfde, naar de film “Kuifje en het geheim van de Eenhoorn” gaan kijken in de Kinepolis van Brussel.
Lars en Robin hadden mij gevraagd of ik mee wou gaan naar de film, omdat zij er allebei nog één nodig hadden voor het vak esthetica. Ik had al een film gezien, maar omdat Wercher Boutique niet telde voor het thema ‘concert’ besloot ik om mee te gaan omdat ik dan een tweede film had. Ik had op voorhand een beetje een dubbel gevoel. Enerzijds wou ik graag de film zien omdat ik als kind graag albums van kuifje las, maar anderzijds dacht ik dat de film nogal kinderachtig ging zijn.
Voor ik naar de voorstelling vertrok had ik al een beteje voorkennis van de film. Zo wist ik bijvoorbeeld dat er in de film ook enkele scènes zouden voorkomen die leken op scènes die in de verschillende albums van Hergé voorkwamen. Natuurlijk kende ik ook Steven Spielberg al goed. Zo ben ik fan van andere werken van hem, zoals bijvoorbeeld War of the worlds, Saving private Ryan, Jaws, … .
Vanaf het begin van de film ging ik helemaal op in het verhaal.Ik had nog nooit een film in 3D gezien dus ik vond het wel iets speciaal. Ook vond ik leuk dat ik effectief scènes herkende uit de stripalbums van vroeger. Zo leek één van de flashbacks van kapitein Haddock (die waar zijn voorvader vecht op zijn schip) zeer goed op een scène die ik als kind gelezen had in het gelijknamige album. Het leuke was dat de film ook veel verschillen met dit album vertoonde, hierdoor kon ik dus niet voorspellen hoe de film zou aflopen.
In de recensie schreef de auteur dat Hergé ook een gastrol heeft in de film. Dit wist ik niet op het moment dat ik naar de film ben gaan kijken, maar dat getuigt wel dat de filmmakers respect hebben voor Hergé.
Het hoogtepunt van de film was in mijn ogen de achtervolging in de Oosterse stad. Dit was ook de mening van de auteur van de recensie. Het beste aan deze scène vond ik vooral dat het humoristisch was. Lars, Robin en ik hadden tijdens deze scène de slappe lach. Dit kwam vooral omdat Haddock met een Bazooka wou schieten, maar dat hij telkens zijn doel miste.
Op het einde van de film wordt duidelijk dat de schat op een andere plaats begraven ligt. Dit wil zeggen dat er een vervolg op de film komt, wat ook wordt bevestigd in deze recensie.
Deze film heeft mijn verwachtingen zeer goed ingelost. Ik vreesde dat het een beetje kinderachtig ging worden, maar deze angst was ongegrond. Ik vond dit een zeer goede film en zou hem dan ook aan iedereen willen aanraden. Ik kijk ook zeker uit naar het vervolg.
