Hasta la vista
Recensie
Met een broek vol goesting naar Spanje
Hasta la vista ging twee weken geleden met de belangrijkste prijzen op het Filmfestival van Montréal lopen en daar kunnen we helemaal inkomen. De op een documentaire gebaseerde film charmeert én emancipeert.
Makkelijk heeft Geoffrey Enthoven (Les enfants de l'amour, Meisjes) het zich anders niet gemaakt. Een film over personen met een handicap wordt al snel afgeschoten als exploitatie of is voer voor educatieve uiteenzettingen of is de stuntelige combinatie van beide zoals, pakweg, Ben X. Bovendien gaat het in Hasta la vista niet alleen over gehandicapten, het gaat over gehandicapten die seks willen. Ho maar!
De hypocriete houding ten opzichte van dit taboe in katholiek Vlaanderen wordt sterk vertolkt in de bijrollen van de ouders van de drie jongemannen die op seks uit zijn. Dat taboe en die hypocrisie is waar de verlamde Philip onderuit wil en hij vraagt zijn vrienden Lars, ook een rolstoeler, en de slechtziende Jozef mee op een trip naar Spanje waar een bordeel bestaat waar ze gasten zoals zij ook ontvangen.
Niet zonder weerstand van hun ouders en onder het mom van een wijndegustatietournee vertrekken ze onder het toezicht van een deskundige begeleider in een busje richting Zuid-Europa. Het loopt anders dan gepland wanneer de begeleider vervangen wordt door de norse Claude en de ouders het nodig vinden te interveniëren. Vooral Philip toont zich een enerverend groot bakkes dat de kop van de rest van de groep zot maakt. Al komt er afscheid aan te pas, uiteindelijk brengt de reis de drie en nog veel meer mensen dichter bij elkaar. En dan zijn handicap en zelfs het doel van de reis al lang niet meer van tel.
Enthoven vat de juiste toon in deze tragikomedie. De combinatie van road- en buddymovie maakt dat Hasta la vista nooit ridiculiseert, neerbuigend of klef wordt. Kampvuurmomenten met gitaar zijn herkenbare kameraadschap veeleer dan collectieve flauwigheid. Ook de doelmatigheid van de reis houdt de vaart in het verhaal. Net als het melodramatisch dreigt te worden komt er wel een moment van komische opluchting of extra tragiek. Enthoven knipt naar onze smaak iets te vaak met die schakelaar, maar laat dat een detail zijn want meeslepend is het anekdotische script dan weer wel.
Sympathieke knullen
De relaxte vertolking van het drietal (Tom Audenaert, Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schryver) dat af en toe ook gedoseerd chargeert, maakt van hun personages sympathieke knullen. Je gelooft dat ze vrienden zijn die voor elkaar zachte noch harde woorden inslikken en onafscheidelijk zijn. Al was het maar omdat ze elkaar vooral mentaal nodig hebben. En eigenlijk gaat het om een viertal, want we zouden chaperonne Claude nog vergeten. Haar karakter is niet origineel, maar de manier waarop Isabelle de Hertogh haar personage in de groep laat ontdooien, is sterk en overtuigend.
Visueel en stilistisch is Hasta la vista functioneel opgevat en trekt het de aandacht niet van het verhaal weg. Enthoven heeft zijn meest trefzekere, gebalanceerde en volwassen film tot op heden gemaakt. (Nico Krols)
Makkelijk heeft Geoffrey Enthoven (Les enfants de l'amour, Meisjes) het zich anders niet gemaakt. Een film over personen met een handicap wordt al snel afgeschoten als exploitatie of is voer voor educatieve uiteenzettingen of is de stuntelige combinatie van beide zoals, pakweg, Ben X. Bovendien gaat het in Hasta la vista niet alleen over gehandicapten, het gaat over gehandicapten die seks willen. Ho maar!
De hypocriete houding ten opzichte van dit taboe in katholiek Vlaanderen wordt sterk vertolkt in de bijrollen van de ouders van de drie jongemannen die op seks uit zijn. Dat taboe en die hypocrisie is waar de verlamde Philip onderuit wil en hij vraagt zijn vrienden Lars, ook een rolstoeler, en de slechtziende Jozef mee op een trip naar Spanje waar een bordeel bestaat waar ze gasten zoals zij ook ontvangen.
Niet zonder weerstand van hun ouders en onder het mom van een wijndegustatietournee vertrekken ze onder het toezicht van een deskundige begeleider in een busje richting Zuid-Europa. Het loopt anders dan gepland wanneer de begeleider vervangen wordt door de norse Claude en de ouders het nodig vinden te interveniëren. Vooral Philip toont zich een enerverend groot bakkes dat de kop van de rest van de groep zot maakt. Al komt er afscheid aan te pas, uiteindelijk brengt de reis de drie en nog veel meer mensen dichter bij elkaar. En dan zijn handicap en zelfs het doel van de reis al lang niet meer van tel.
Enthoven vat de juiste toon in deze tragikomedie. De combinatie van road- en buddymovie maakt dat Hasta la vista nooit ridiculiseert, neerbuigend of klef wordt. Kampvuurmomenten met gitaar zijn herkenbare kameraadschap veeleer dan collectieve flauwigheid. Ook de doelmatigheid van de reis houdt de vaart in het verhaal. Net als het melodramatisch dreigt te worden komt er wel een moment van komische opluchting of extra tragiek. Enthoven knipt naar onze smaak iets te vaak met die schakelaar, maar laat dat een detail zijn want meeslepend is het anekdotische script dan weer wel.
Sympathieke knullen
De relaxte vertolking van het drietal (Tom Audenaert, Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schryver) dat af en toe ook gedoseerd chargeert, maakt van hun personages sympathieke knullen. Je gelooft dat ze vrienden zijn die voor elkaar zachte noch harde woorden inslikken en onafscheidelijk zijn. Al was het maar omdat ze elkaar vooral mentaal nodig hebben. En eigenlijk gaat het om een viertal, want we zouden chaperonne Claude nog vergeten. Haar karakter is niet origineel, maar de manier waarop Isabelle de Hertogh haar personage in de groep laat ontdooien, is sterk en overtuigend.
Visueel en stilistisch is Hasta la vista functioneel opgevat en trekt het de aandacht niet van het verhaal weg. Enthoven heeft zijn meest trefzekere, gebalanceerde en volwassen film tot op heden gemaakt. (Nico Krols)
Ervaringsverslag
Ik ben op 04/11/2011 samen met Michaël en Lars naar de film “Hasta la vista” gaan kijken in de Kinépolis in Brussel. De film begon om kwart voor acht.
Ik heb deze film gekozen omdat de trailer, die ik op internet had gezien, mij aansprak. Mijn broer was ook al eens naar de film gaan kijken, toen hij net in de bioscoop te zien was en hij heeft mij de film dan ook aangeraden. Uit de trailer leek het mij een grappige film en daarom hebben we dan ook beslist om ernaar te gaan kijken.
Vooraf kende ik al de acteur die het personage “Lars” speelt. Ik had hem al eerder zien spelen in “Code 37” en “Ben X”.
De film won al verschillende prijzen zoals bijvoorbeeld de Grand Prix des Amériques en de Prijs van het Publiek op het filmfestival in Montréal. Ik vind dat deze film deze prijzen zeker verdiende, want ik heb gedurende de hele film zeer geboeid en geconcentreerd blijven kijken. Er was geen enkel moment waarop ik mij verveeld heb tijdens het kijken naar deze film. In de film gaan drie gehandicapten naar een Spaans bordeel om er seks te hebben. Zulke bordelen bestaan in het echte leven ook dis ik vond de film vooral interessant omdat het een taboe bespreekbaar maakt bij de mensen.
De film was ook zeer leuk omdat er veel grappige zaken inkwamen. Een van de grappigste scènes in “Hasta la vista” vond ik wanneer het blind personage Philip, dat gespeeld werd door Robrecht Vanden Thoren, in het water viel nadat hij van een afdaling was gevallen. Achteraf las ik in een interview met de personages dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat het personage in het water zou vallen, maar dat de acteur het per ongeluk ha voorgehad toen ze de oorspronkelijke scène wilden filmen. Uiteindelijk slagen de drie hoofdpersonages erin om van hun droom werkelijkheid te maken, namelijk seks hebben.
Het enige minpuntje in de film is volgens mij het einde, want daar sterft het personage “Lars”. Maar al bij al vond ik het een zeer sterke film en ik heb er zeker van genoten.
Bewijsmateriaal
